...
Tijdens het weekend van 15, 16 en 17 augustus 1969 reisden zo'n half miljoen mensen van over heel de VS naar Woodstock, in de staat New York. Juister is eigenlijk het plaatsje Bethel.Het beroemdste muziekfestival ooit was eigenlijk een striemend anti-oorlogs spektakel. Toch raakte die boodschap ondergesneeuwd door de berichtgeving in de media. Die hadden het amper over politieke boodschappen en de impact van het festival maar vertelden liever over hippies, naakte dansen, flower power, quoi.Het Woodstock Music and Art Festival of 1969 zoals het officieel heette, speelde nochtans een belangrijke rol in de groeiende protesten tegen de Vietnamoorlog. De oorlog kaderde binnen de fameuze Containmentpolitiek die de VS voerde, met als de doel de verspreiding van het communisme in te dammen.Zo begonnen de VS vanaf de jaren 1950 Zuid-Korea te helpen tegen het communistische Noorden dat gesteund werd door China en de USSR. Die oorlog eindigde met een opdeling, terwijl ongeveer op hetzelfde moment de Fransen de controle verloren over hun kolonie Vietnam. President Eisenhower vreesde dat heel Zuid-Azië aan communisme ten prooi zou vallen door een domino-effect, vergelijkbaar met wat gebeurde in Oost-Europa. Wat de protesten betrof was het fameuze 1968 een sleuteljaar toen de body bags almaar talrijker werden en de Amerikaanse bevolking met af grijzen de moord op Vietnamese kinderen in My Lai vernam.Artiesten kregen op Woodstock de kans hun protest tegen de Vietnamoorlog te verkondigen met songs als I Feel Like I'm Fixin' To Die Rag (Country Joe & the Fish), Handsome Johnny, Uncle Sam's Blues, naast algemenere anti-oorlogssongs als Blowin' In The Wind. Artiesten als Joan Baez (onlangs nog op Gent Jazz), waren activisten en lang voor Wood-stock al anti-Vietnamdemonstranten die als rolmodel fungeerden voor hun fans. De anti-oorlogsgevoelens gingen hand in hand met het verwerpen van patriottisme, niet evident in de VS.Voor het ultieme symbool daarvan zorgde Jimi Hendrix. Zijn vertolking van The Star-Spangled Banner werd beschouwd als een uiting van allesoverstijgende politieke weerstand naast een rauwe anti-VS vibe. Hendrix startte zijn instrumentale cover met een intens vredesteken naar haar publiek.Muziekcriticus Laura Onkey omschreef het krachtig in een essay: "Hendrix speelde de eerste strofen vrij getrouw aan de bekende versie. Wanneer hij bij "and the rockets red glare" komt gaat hij helemaal loos. Met huilende gitaarrifs en bezwerende feedback, creëert hij het muzikale equivalent van Armageddon met bommen die uit de lucht vallen en de Woodstocksite om toveren tot de met napalm en schrapnel geteisterde jungles van Vietnam". (1)Het concert van Hendrix zorgde voor heuse razernij bij het publiek. Terwijl hij een song speelde die normaal gezien Amerikanen van trots vervult, trachtte hij het publiek te overtuigen van de prijs die patriottisme Amerika kost.Het Woodstock Music and Art Festival slaagde erin het vuur van het anti-oorlogssentiment brandend te houden en dat tijdens een megabijeenkomst van mensen op een harmonieus en vredevol weekend vol muziek. Woodstock mag eerder gezien worden als een poging om te overleven in een brandende wereld dan als een vlucht uit de realiteit.