...
Uiteraard wist de apothekeres wel raad met zoveel ongemak. Met veel zwier haalde ze een middeltje uit de kast achter haar, waarna ze in weinig aan de verbeelding overlatende bewoordingen aan de man uitlegde hoe hij het diende te gebruiken. Ik ontwikkelde spontaan heel veel interesse in een rek gevuld met allerlei zeepproducten. Ik voelde mee met de man, niet zozeer over zijn ongemak, maar eerder over het feit dat ondertussen de hele winkel wist wat er aan de hand was en dat de man - hopelijk - 10 tot 15 minuten na de 'inname' van het product ontlast zou zijn van zijn probleem (oh, deze was te mooi om te laten liggen). Tot zover de privacy van de patiënt.Het is ondertussen alweer even geleden dat 25 mei een storm van privacygerelateerde emails veroorzaakte. Je zou bijna denken dat het nooit gebeurd is. Iedereen heeft ondertussen wel een lijst van alle plaatsen waar hij of zij gevoelige informatie opslaat. En we hebben zelfs met z'n allen Data Protection Officers aangeworven of benoemd om alles in goede banen te leiden. Toch?Maar hoe zit het eigenlijk met de dagelijkse privacy? Hebben we die wel altijd even goed in de gaten? Mijn apotheekbezoekje toont alleszins aan van niet. En ik kan mij niet van de gedachte ontdoen dat dit geen uitzondering is. Een week of twee geleden moest ik iemand oppikken in een ziekenhuis. Rustig in de wachtzaal zittend, kon ik observeren wie voor welke aandoening kwam. Het begint al met het roepen van de naam, om vervolgens nog voor de deur van het kabinet gesloten werd te horen: "Dat was voor die ontsteking in de rechterknie?" Vallen naam en aandoening niet onder 'gevoelige data'?Nu ja, liever een ontstoken knie dan geconstipeerd. Ik hoop trouwens dat de arme man ervan verlost geraakt is. Zo meelevend ben ik dan wel...