Laat je niet van de wijs brengen door de titel. Ik versta nog steeds geen letter van dat Zwitsers hier. Zelfs mijn standaard Duits is ondermaats, om niet te zeggen onbestaande. En dat werd deze week weer maar eens pijnlijk duidelijk, ook culinair.

Een keer per week worden we hier gelucht. Dan hoeven mijn UGent-collega en ikzelf even een uurtje niet aan onze masterproef te werken en mogen we de les toxicologie aan de Ub (Universität Bern) volgen. In het Engels. So far, so good. Deze week echter werden de rollen omgedraaid. De Ub-toxicologieklas zou het IRM (Institut für Rechtsmedizin) bezoeken. Voor onszelf een buitenkans om de werking van het instituut, waar we nu al een paar maanden werken, nog eens haarfijn uitgelegd te krijgen. En bovendien mochten wij tweeën onze medestudenten mee rondleiden. Hoewel, rondleiden is een groot woord. We moesten erover waken dat niemand van hen tijdens de rondleiding zou achterblijven en zijn neus in zaken zou steken die vertrouwelijk waren. We mochten bezemwagen spelen, zeg maar. We kregen elk een groep toegewezen. Maar wat bleek? Groep één, waar mijn UGent-collega mee aan de slag mocht, kreeg omwille van het groot aantal buitenlandstudenten, een rondleiding in het Engels. En voor de groep twee, waar ik mee op stap mocht - allemaal Zwitserse studenten - volgde een rondleiding in... het Duits. En dus kon ik me een uur lang ten volle aan mijn taak van buitenwipper wijden, want van de hele uitleg verstond ik geen woord. Ook voor de grappen waarmee de groep geregeld aan het lachen werd gebracht, moest ik passen.

Mijn mond zakte open toen er bovenop mijn pastaschotel met vlees en kaas een schep appelmoes werd gekwakt. Ranzig!

Nog deze week was één van de onderzoeker aan het lab forensische toxicologie - een veertiger uit Duitsland - jarig. En dus nodigde hij iedereen hier uit voor een etentje. Hij deed dat in het Engels, want ook wij twee, de masterproefstudenten uit Gent, waren uitgenodigd. Voor de praktische kant van het verhaal - hoe, waar en wanneer - schakelde hij helaas weer op het Duits over, waardoor de essentie ervan me helemaal ontging. Ik wist niet waar ik me aan moest verwachten, maar weigeren was geen optie, werd op het eind van zijn betoog nog eens in het Engels benadrukt.

Mijn UGent-collega vertrok die middag op uitstap naar Milaan, ik stond er alleen voor. En dus sloeg mijn fantasie op hol. Wat als dat etentje in een poepchic restaurant doorgaat? Dat kan ik niet betalen! Die ene keer dat ik de eerste week van mijn verblijf in Bern met mijn ouders uit eten ben gegaan, lag nog vers in mijn geheugen. De steak friet op kaart toen kostte 55 Zwitserse frank! Het is die avond kaasfondue geworden, dat was goedkoper dan vlees. En wat als in dat restaurant mijn Master Card wordt geweigerd?

Toen de dag erop zat, heeft een Duitse doctoraatsstudente me mee op sleeptouw genomen. Samen zijn we richting restaurant gewandeld, althans, dat dacht ik. Maar dat bleek niet in het stadscentrum te liggen. Wel in een woonwijk. En het was ook geen restaurant. Wel het appartement van mijn Zwitserse promotor hier in Bern. Een appartement dat door beide heren wordt gedeeld. Als verrassing was ook de vrouw van de jarige uit Duitsland overgekomen om overheerlijke spaghetti te maken. Iedereen heeft die avond zijn stinkende best gedaan om Engels te praten. En ook al gleed het gesprek geregeld af naar iets wat vervaarlijk op Duits leek, het werd een gezellige avond. Al die paniek was voor niets nodig.

In gedachten nog bij die lekkere spaghetti van een paar dagen terug, heb ik me vanmiddag in het studentenrestaurant laten verleiden tot een pastaschotel met een heerlijk kaaskorstje op. Tenminste, daar leek het op. Want mijn mond zakte open toen er bovenop de pasta met vlees en kaas een schep appelmoes werd gekwakt. Ranzig, een ander woord kon ik er niet bij verzinnen. Maar niet voor de assistent van mijn co-promotor. Want dit gerecht is niet Italiaans maar op en top Zwitsers, wist hij te vertellen, en luistert naar de naam Älplermagronen. Zoek het maar eens op internet op. Behalve macaroni, spekjes, uien, knoflook en kaas, moeten er ook nog aardappelen en room bij... en appelmoes.

Laat je niet van de wijs brengen door de titel. Ik versta nog steeds geen letter van dat Zwitsers hier. Zelfs mijn standaard Duits is ondermaats, om niet te zeggen onbestaande. En dat werd deze week weer maar eens pijnlijk duidelijk, ook culinair.Een keer per week worden we hier gelucht. Dan hoeven mijn UGent-collega en ikzelf even een uurtje niet aan onze masterproef te werken en mogen we de les toxicologie aan de Ub (Universität Bern) volgen. In het Engels. So far, so good. Deze week echter werden de rollen omgedraaid. De Ub-toxicologieklas zou het IRM (Institut für Rechtsmedizin) bezoeken. Voor onszelf een buitenkans om de werking van het instituut, waar we nu al een paar maanden werken, nog eens haarfijn uitgelegd te krijgen. En bovendien mochten wij tweeën onze medestudenten mee rondleiden. Hoewel, rondleiden is een groot woord. We moesten erover waken dat niemand van hen tijdens de rondleiding zou achterblijven en zijn neus in zaken zou steken die vertrouwelijk waren. We mochten bezemwagen spelen, zeg maar. We kregen elk een groep toegewezen. Maar wat bleek? Groep één, waar mijn UGent-collega mee aan de slag mocht, kreeg omwille van het groot aantal buitenlandstudenten, een rondleiding in het Engels. En voor de groep twee, waar ik mee op stap mocht - allemaal Zwitserse studenten - volgde een rondleiding in... het Duits. En dus kon ik me een uur lang ten volle aan mijn taak van buitenwipper wijden, want van de hele uitleg verstond ik geen woord. Ook voor de grappen waarmee de groep geregeld aan het lachen werd gebracht, moest ik passen.Nog deze week was één van de onderzoeker aan het lab forensische toxicologie - een veertiger uit Duitsland - jarig. En dus nodigde hij iedereen hier uit voor een etentje. Hij deed dat in het Engels, want ook wij twee, de masterproefstudenten uit Gent, waren uitgenodigd. Voor de praktische kant van het verhaal - hoe, waar en wanneer - schakelde hij helaas weer op het Duits over, waardoor de essentie ervan me helemaal ontging. Ik wist niet waar ik me aan moest verwachten, maar weigeren was geen optie, werd op het eind van zijn betoog nog eens in het Engels benadrukt.Mijn UGent-collega vertrok die middag op uitstap naar Milaan, ik stond er alleen voor. En dus sloeg mijn fantasie op hol. Wat als dat etentje in een poepchic restaurant doorgaat? Dat kan ik niet betalen! Die ene keer dat ik de eerste week van mijn verblijf in Bern met mijn ouders uit eten ben gegaan, lag nog vers in mijn geheugen. De steak friet op kaart toen kostte 55 Zwitserse frank! Het is die avond kaasfondue geworden, dat was goedkoper dan vlees. En wat als in dat restaurant mijn Master Card wordt geweigerd?Toen de dag erop zat, heeft een Duitse doctoraatsstudente me mee op sleeptouw genomen. Samen zijn we richting restaurant gewandeld, althans, dat dacht ik. Maar dat bleek niet in het stadscentrum te liggen. Wel in een woonwijk. En het was ook geen restaurant. Wel het appartement van mijn Zwitserse promotor hier in Bern. Een appartement dat door beide heren wordt gedeeld. Als verrassing was ook de vrouw van de jarige uit Duitsland overgekomen om overheerlijke spaghetti te maken. Iedereen heeft die avond zijn stinkende best gedaan om Engels te praten. En ook al gleed het gesprek geregeld af naar iets wat vervaarlijk op Duits leek, het werd een gezellige avond. Al die paniek was voor niets nodig.In gedachten nog bij die lekkere spaghetti van een paar dagen terug, heb ik me vanmiddag in het studentenrestaurant laten verleiden tot een pastaschotel met een heerlijk kaaskorstje op. Tenminste, daar leek het op. Want mijn mond zakte open toen er bovenop de pasta met vlees en kaas een schep appelmoes werd gekwakt. Ranzig, een ander woord kon ik er niet bij verzinnen. Maar niet voor de assistent van mijn co-promotor. Want dit gerecht is niet Italiaans maar op en top Zwitsers, wist hij te vertellen, en luistert naar de naam Älplermagronen. Zoek het maar eens op internet op. Behalve macaroni, spekjes, uien, knoflook en kaas, moeten er ook nog aardappelen en room bij... en appelmoes.