Ziezo. 't Zit erop. Mijn thesis is af. Geprint en ingebonden. En tijdig ingeleverd. Nu rest enkel nog het meest stressy gedeelte: eind deze maand mijn proefschrift verdedigen. Hoewel, stressy... De laatste anderhalve maand voor het indienen van mijn thesis kon anders ook wel tellen qua stress. Toen werd namelijk in overleg met mijn copromotor en thesisbegeleider in Bern beslist om de opdracht van mijn thesis bij te sturen, zeg maar grondig om te gooien. Initieel was het de bedoeling om uit te zoeken of een bepaald toestel geschikt was om bepaalde stoffen op te sporen. Ja ik weet het, het klinkt allemaal erg vaag, maar meer in detail gaan over het onderwerp van mijn masterproef kan en mag ik niet. Zwijgplicht, remember. Hoe dan ook, aanleiding om het roer om te gooien was dat het bewuste toestel na een maand testen nog altijd geen bruikbare resultaten had opgeleverd. Hoezeer ik de parameters op basis van de beschikbare literatuur ook bijstuurde. Tot mijn thesisbegeleider de zaak van nabij ging bekijken en ook hij geen resultaten bekwam. Conclusie: het toestel deed niet wat moest.
En dus kon ik op anderhalve maand van de finish helemaal van voor af aan beginnen met testen uitvoeren, maar dan met een rits andere toestellen. Maar dat zou me wel lukken, meende mijn copromotor. Mits anderhalve maand doorwerken puur op adrenaline, voegde hij er met een bemoedigend schouderklopje aan toe. Wir schaffen das, maar dan op zijn Zwitsers. En ja, het is me gelukt, al was ik al terug thuis toen me de laatste analyseresultaten werden doorgemaild die ik nog moest verwerken.
Het afscheidsfeest op het meer van Lausanne werd een zotte afsluiter van wat al een week lang aan de gang was: elke avond afscheid vieren op kot zelf.
Maar dat laatste weekend in Zwitserland heb ik dat allemaal eens flink van me af gefeest. De Zwitserse universiteiten organiseerden dan namelijk een afscheidsfeest voor de Erasmusstudenten: een dinertje bij avondlicht aan boord van een boot die het meer van Lausanne afvoer, met aansluitend een party in chique tent in Lausanne zelf. Dertien tickets kreeg de universiteit van Bern toegewezen voor dit evenement. En alle dertien wisten wij - de buitenlandstudenten van Studentenlogierhaus Fellergut - ze te bemachtigen. Het werd een zotte afsluiter van wat al een week lang aan de gang was: elke avond afscheid vieren op kot zelf.
Maar daar stopt het niet. De dag na mijn verdediging rij ik samen met mijn thesismaatje van de UGent nog eens heen en weer naar Bern om onze bucketlist daar af te werken: zwemmen in de Aare. En begin juli komen de Aussies van op 't kot in Bern naar België voor een quick visit. De - voorlopige - afsluiter volgt dan begin augustus, na mijn eerste maand stage in een apotheek. Dan gaat het richting Oslo, waar we hebben afgesproken met de Finse en Zweedse connectie uit Bern. Ciao.